Маці мужчын не падабалася, што абранніцы сыноў аказаліся не такімі, як яны сабе ўяўлялі. Вось у што гэта вылілася — дзве гісторыі
3 мая 2024 у 1714726860
«Зеркало»
Анекдотаў пра цешчу ці свякроў існуе нямала. І хоць камусьці яны нават падаюцца смешнымі, у рэальным жыцці ўмяшанне ў сям'ю з боку бацькоў партнёра ці партнёркі можа быць не такім і вясёлым - нярэдка нават пагібельным для адносін. «Люстэрка» расказвае гісторыі беларусак, чые адносіны з маці іх мужоў не задаліся (гэта яшчэ мякка сказана). А псіхолаг сямейных адносін Канстанцін Высочын на нашую просьбу даў рэкамендацыі, як выбудаваць здаровыя адносіны з бацькамі партнёра.
Усе імёны змененыя з меркаванняў бяспекі.
«Сынок, адумайся! У яе шмат свайго меркавання»
Сем гадоў таму дзякуючы агульнай цікавасці да хакея Ларыса, якой тады было 28 гадоў, пазнаёмілася з Арцёмам. На той момант яму толькі споўнілася 18. Выглядаў ён, кажа жанчына, старэйшым за свае гады і падаўся ёй «цалкам нядрэнным хлопцам». Але пра рамантычныя адносіны з ім яна і не думала.
- Гэта Арцём першым пачаў праяўляць цікавасць, спрабаваў заляцацца. Спачатку я не адказвала ўзаемнасцю, усведамляючы розніцу ва ўзросце. Ды і ў мяне было ўжо стабільнае жыццё, са сваім распарадкам і побытам, - успамінае Ларыса. - Але неяк Арцём запрасіў мяне пагуляць, я пагадзілася - і ад моманту той сустрэчы да яго пераезду да мяне прайшоў прыкладна месяц. Кватэра была мая, таму здавалася, што ніхто не будзе перашкаджаць нам будаваць сваё шчасце.
Праз месяц пасля пачатку сумеснага жыцця партнёр Ларысы прывёў яе пазнаёміцца з бацькамі. Суразмоўніца кажа, што стасункі ў іх адразу не задаліся. Усё выглядала так, нібы сям'я Арцёма завочна ненавідзела Ларысу праз яе ўзрост і лічыла, што дзесяцігадовая розніца - катастрофа для адносін.
- І гэта смешна, бо бацька Арцёма маладзейшы за ягоную маці гадоў на шэсць, але ні слова не сказаў у маю абарону. Я ўжо потым зразумела, што ён даволі бесхарактарны і пастаянна падпарадкоўваецца волі сваёй жонкі, - расказвае Ларыса. - Яшчэ маці Арцёма вельмі перажывала, што я «векавуха» і таму хачу хутчэй нараджаць дзяцей і пасяліцца ў іх мінскай кватэры, хоць у мяне свая ў тым самым раёне. І гэта быў толькі пачатак.
Час ішоў, пара працягвала жыць разам. Усе фінансавыя пытанні вырашала Ларыса, Арцём жа вучыўся ва ўніверсітэце на дзённым. Бацькі хлопца адмаўляліся дапамагаць яму грашова праз сваю непрыязнасць да партнёркі сына і спадзяваліся, што такая палітыка прывядзе да разладу ў адносінах з Ларысай.
- Яго бацькі жылі ў суседнім двары, але нават на вячэру нас ніколі не клікалі, настолькі не хацелі мяне бачыць у кампаніі Арцёма, - успамінае Ларыса. - Калі ён адзін заходзіў да іх, то потым расказваў, як яны яму наўпрост казалі: «Ненавідзім тваю Лару, сынок, адумайся! У яе шмат свайго меркавання». А мяне маці Арцёма ўсё спрабавала браць «жаночым разуменнем», маўляў, навошта табе патрэбны «такі малы»? Лепш выбраць «сапраўднага мужчыну». Пару разоў нават падпільноўвала мяне пад домам і каля працы, каб схлусіць, што Арцём знайшоў іншую і што не трэба яму тэлефанаваць, пераправяраць. Я гэта ўсё цярпела. Думала, пакуль у пары любіцца - трэба быць разам.
Гэтымі спробамі абарваць адносіны не абмежавалася. Ларыса кажа, што маці Арцёма пры кожным зручным выпадку падкладала ў кішэні сыну то білеты ў кіно ці тэатр, то памаду, то гумкі для валасоў. Відаць, разлік быў на тое, што нашая суразмоўніца западозрыць партнёра ў здрадзе.
Быў і такі выпадак: калі Ларыса пайшла на карпаратыў - а калектыў у яе быў цалкам жаночы, - маці Арцёма пачала казаць яму, маўляў, яго абранніца ў рэстаране «з іншым мужчынам».
Так прайшло тры гады. За гэты час Ларыса неаднаразова спрабавала наладзіць адносіны з маці партнёра, але нічога не атрымлівалася. Тая ўпарта абвінавачвала Ларысу ва ўсіх няўдачах сына, асабліва калі даведалася, што Арцёма адлічылі з універсітэта за прагулы.
- Раніцай, сыходзячы з дому, Арцём казаў, што ідзе на пары па раскладзе першай змены, а сам ішоў да маці ў госці, тлумачачы ёй, што вучыцца ў другую. Пасля абеду вяртаўся да мяне - у выніку паўгода ніхто не здагадваўся, што ва ўніверсітэце ён не паказваўся, - расказвае суразмоўніца. - Але найгоршае было, калі Арцём мне схлусіў, што яго паклалі ў інфекцыйную бальніцу (туды ж не пускаюць), а сам з мамай з'ехаў у адпачынак. І кожны дзень мне пісаў, як яму кепска, якія непрыемныя яму робяць працэдуры і ўколы.
Ларыса лічыць, што такія паводзіны Арцёма звязаныя з яго нежаданнем лаяцца з маці. За ўсе гады адносін хлопец заўсёды быў на яе баку. Ларыса прызнаецца, што заўважала гэта, але спрабавала ігнараваць праблему.
- Адразу скажу, я ніколі не чаплялася за Арцёма, хоць і кахала, але гэта ён сам увесь час казаў пра жаданне стварыць паўнавартасную сям'ю. Я ж так і не наважылася, - кажа Ларыса. - У выніку я не вытрымала інтрыг з боку сям'і і выгнала яго са сваёй кватэры.
Цяпер Ларыса ў адносінах з чалавекам, маці якога любіць яе «як родную дачку». Жанчына кажа: яна шчаслівая, што чатыры гады таму ў яе хапіла сіл паставіць кропку ў гісторыі з Арцёмам.
- Калі ўспамінаю тыя адносіны, шчыра кажучы, мяне перакручвае ад жаху. Вельмі шкада змарнаванага часу і моцных пачуццяў, якія прынеслі толькі боль, - кажа Ларыса. - Але ж гэта таксама досвед.
«Чаго ты перажываеш, што здрадзіў? Гэтая с**а даўно напрошвалася»
Цяпер Вікторыі 40. Шмат гадоў таму яна пазнаёмілася на працы з Уладзіславам. Менавіта ён пачаў першым праяўляць цікавасць і запрашаць яе на спатканні.
- Тады ў нас з Уладам было літаральна некалькі сустрэч, падчас якіх я хутка зразумела, што ён не зусім мой чалавек, - прызнаецца Вікторыя. - Па-першае, ён быў маладзейшы за мяне на шэсць гадоў. Па-другое, амаль адразу пацікавіўся, які ў мяне заробак, - гэта падалося дзіўным. І па-трэцяе, калі я спытала, што скажа яго маці, калі даведаецца, што ён сустракаецца з жанчынай, старэйшай за яго, яшчэ і з дзіцем ад мінулых адносін, ён радасна паведаміў мне, што яна ўжо ведае пра гэта. Такія блізкія стасункі з мамай мяне моцна збянтэжылі, і я спыніла нашыя зносіны.
Прайшло некалькі гадоў, Вікторыя на той момант ужо працавала ў іншай кампаніі і з Уладзіславам не перасякалася. Аднойчы ён чамусьці ўспомніў пра яе і напісаў. Выйшла так, што праз пару дзён яны разам паехалі на свята да сяброў Вікторыі.
- Гэтым разам мне падалося, што ён пасталеў. Праз нейкі час мы пачалі сустракацца. А потым і жыць разам, - расказвае Вікторыя. - Хоць нашыя адносіны ўжо былі досыць сур'ёзнымі і мы задумваліся пра шлюб, Улад не спяшаўся знаёміць мяне з бацькамі. Пра бацьку ён адгукаўся непахвальна: паводле яго, той быў аб'юзерам, які часта прыніжаў сына. Маці ж, як казаў Улад, наадварот, абагаўляла яго.
У выніку з бацькамі будучага мужа Вікторыя пазнаёмілася незадоўга да вяселля. Жанчына ўспамінае, што ў той вечар бацька Улада паводзіў сябе абуральна, адразу заявіў прысутным, што будзе піць, бо любіць гэтую справу. Маці ўсміхалася і абсыпала Вікторыю кампліментамі, адзначаючы, якая яна разумная і прыгожая.
- Праз гэта сям'я Улада мне не вельмі спадабалася, але што рабіць, сваякоў мужа не выбіраюць. Тады я падумала, што мне не з імі жыць, а значыць, якая розніца, - кажа Вікторыя. - Праз год сумеснага жыцця мы з Уладам узялі шлюб. Тады яго маці сказала, даслоўна: «Сынок, мы перамаглі».
Пара жыла ў кватэры Вікторыі, асноўныя выдаткі таксама былі на ёй, але жанчына кажа, што гэта не асабліва яе хвалявала. Пасля вяселля яна звольнілася: цяпер ёй захацелася заняцца сям'ёй. Працадаўца даў вялікі «пасаг» за мінулыя заслугі перад кампаніяй. Таксама ва ўласнасці Вікторыі было некалькі кватэр - грошай хапала.
- Я зацяжарала ўжо праз тры месяцы пасля вяселля. Даволі хутка пачаўся кавід, потым падзеі 2020 года, - успамінае беларуска. - Былі і асабістыя непрыемныя моманты: муж пра ўсе канфлікты дакладваў сваёй маме. Я спрабавала гаварыць і тлумачыць, што мне гэта не падабаецца, мы дарослыя людзі і можам самі разабрацца ў праблемах без старонніх. Але ён мяне не чуў.
Першым адкрытым канфліктам, які ўзнік паміж Вікторыяй і яе свякроўю, стала пытанне атрымання нямецкага грамадзянства. Ва Уладзіслава ёсць карані ў гэтай краіне, таму пара разглядала для сябе пераезд у Германію.
- Я прапанавала свекрыві вывучыць мову на выпадак, калі яна таксама вырашыць рабіць грамадзянства і пераехаць услед за намі. На што яна вельмі дзіўна адрэагавала, абвінавачваючы нас, маўляў, мы хочам яе кінуць, і пагражала накласці на сябе рукі, - успамінае Вікторыя.
У жніўні 2020 сям'я пераехала ва Украіну, дзе пражыла год. Бацькі мужа і жонкі па чарзе гасцявалі ў іх, каб дапамагаць з нованароджаным дзіцем. Вікторыя кажа, што, як толькі прыязджала свякроў, яны з мужам кожны раз лаяліся. Спробы жонкі растлумачыць сітуацыю, паводле яе словаў, Уладзіслаў ігнараваў.
- Яго маці таксама не ішла на адкрыты дыялог. Аднойчы мы ўсе пералаяліся і не размаўлялі некалькі дзён. І гэта толькі таму, што свекрыві здалося, што я на яе неяк скоса і незадаволена паглядзела, - удакладняе Вікторыя. - У выніку я з ёй памірылася, але яна ўсё роўна паляцела ў Беларусь раней, чым планавала.
Пасля гэтага сям'я Вікторыі пераехала ў Літву. Сама жанчына на той момант амаль цалкам залежала ад мужа і ў грашовым плане, і ў пытаннях легалізацыі. Пры гэтым на новым месцы працы пасля пераезду, як выявілася, Уладзіслаў завёў сабе каханку. І калі ён пачаў прыходзіць дадому толькі пад раніцу, Вікторыя адважылася выставіць яго за дзверы, аддаўшы ўсе рэчы і ключы ад машыны.
- На памяць ад мужа застаўся толькі iPad, які ён вырашыў аддаць дачцэ. Пазней высветлілася, што ён не выйшаў са свайго тэлеграм-акаўнта. Там я і ўбачыла перапіску з каханкай і з маці. Не змагла стрымаць цікаўнасці, - прызнаецца Вікторыя. - Калі з першай усё зразумела, то перапіска з маці глыбока мяне шакавала. Высветлілася, што некалькі гадоў свякроў за вочы палівала мяне брудам, абражала. Інакш, як «с**а» і «шызанутая», яна мяне не называла.
Вікторыя кажа, што асноўная прэтэнзія свекрыві была фінансавай. Тая ўвесь час цікавілася ў сына, калі жонка выйдзе на працу. Таксама маці Улада ведала пра каханку. Яна пісала сыну: «Чаго ты перажываеш, што здрадзіў? Гэтая с**а даўно напрошвалася».
- Уся перапіска з маці была нейкай дзікасцю. Гэта не было падобна да размоваў маці з сынам. Яны жартавалі, як школьнікі ў падваротні, пераціралі ўсім костачкі, мацюкаліся… - расказвае Вікторыя. - Муж узгадняў з маці кожны свой чых. Яна была ў курсе нават такіх падрабязнасцяў яго асабістага жыцця, якія не прынята абмяркоўваць з бацькамі.
Вікторыя кажа, што пасля ўбачанага яна не магла ні есці, ні спаць. Прыкладна ў той жа час яна трапіла ў бальніцу з гіпертанічным крызам - суразмоўніца ўпэўненая, што ён здарыўся праз сітуацыю з мужам. Але на гэтым праблемы не скончыліся.
- Муж учыніў вайну за дзіця. А яго маці толькі падбадзёрвала фразачкамі кшталту: «Сынок, ты мусіш выйсці з гэтай сітуацыі пераможцам». І ён пачаў мяне тэрарызаваць, пакінуў без грошай з велізарным кантрактам на кватэру і абвясціў пра развод, што значыла для мяне страту падставаў для віду на жыхарства ў Літве, - тлумачыць Вікторыя. - Таму я ў тэрміновым парадку знайшла працу ў Польшчы і з'ехала туды з дзецьмі.
Паводле Вікторыі, яна разумее: камусьці яе гісторыя можа падацца канфліктам паміж жонкай і мужам. Але лічыць, што гэта не так.
- Мая гісторыя - яскравы прыклад прыхаванага канфлікту, не, нават вайны са свякроўю, - сцвярджае суразмоўніца. - Муж быў марыянеткай, з дапамогай якой свякроў вырашыла мяне правучыць за тое, што я не апраўдала нейкіх яе чаканняў.
Дык што рабіць, калі адносіны з бацькамі партнёра не складваюцца?
Часцей за ўсё, лічыць псіхолаг Канстанцін Высочын, канфлікты з бацькамі мужа ці жонкі ўзнікаюць там, дзе ў адносіны пары актыўна ўмешваецца маці: альбо цешча, альбо свякроў - менавіта так было ў суразмоўніц «Люстэрка». Спецыяліст кажа, што маці мужчын звычайна ірацыянальна, часта несвядома лічаць, што яны маюць права на сына, канкуруюць за «мужчынскую фігуру» і імкнуцца даказаць нявестцы, што ўсё ведаюць лепш.
- У корані праблемы заўсёды ляжыць не да канца пражыты сепарацыйны працэс, калі дзіця ў свае 18−19 гадоў заяўляе пра права распараджацца сваім жыццём самастойна і адстойвае яго, - тлумачыць псіхолаг. - І для дзіцяці, і для маці гэта балючы працэс. А псіхіка не любіць, калі балюча. Таму маці прасцей заставацца ў зліцці з дзіцем, распаўсюджваючы на яго свой уплыў нават там, дзе ён ужо непатрэбны.
Паводле Высочына, непражытая сепарацыя становіцца асабліва прыкметнай, калі бацькам трэба прыняць, што іх яшчэ ўчорашні прынц ці прынцэса стаў такой жа, умоўна, каралеўскай асобай, як і яны. І цяпер трэба выбудоўваць ужо іншыя адносіны - гарызантальныя, неіерархічныя, дзе ў бацькоў больш няма неабмежаванай улады і пазіцыі сілы.
- Неабходна адкрыта прамаўляць, што цяпер у нас свая сям'я, рашэнні ў якой мы будзем прымаць самастойна і маем на гэта поўнае права, - кажа Высочын. - Таксама важна абмеркаваць дапамогу, якую па традыцыі постсавецкай прасторы бацькі заўсёды імкнуцца аказваць дзецям. Памятаеце: калі мы прымаем нешта - гэта можа стаць рычагом ціску. Таму заўсёды трэба ўдакладняць мэту дапамогі. Напрыклад, бацькі даюць вам грошы - варта ўдакладніць: гэта бязвыплатная інвестыцыя або ад вас нечага чакаюць. Скажам, паездак на лецішча кожныя выходныя.
Псіхолаг кажа, што ў пачатку выбудоўвання здаровых адносін часам узнікае шмат канфліктаў, але не варта іх баяцца. Для вырашэння праблемных сітуацый ёсць два шляхі:
- Шчырая размова ўнутры пары, дзе ў партнёра (або партнёркі) наўпрост трэба пытаць: «А што адбываецца, чаму я не магу знайсці агульнай мовы з тваімі бацькамі?», «Чаму ты мяне не абараняеш?», «Чаму ты выбіраеш бок маці ці бацькі?» Важна падсвятліць эмацыйную прыхільнасць партнёра да бацькоў. І абавязкова рабіць упор на вашыя пачуцці, якія ўзнікаюць падчас зносін з яе ці яго бацькамі.
- Дапамога спецыялістаў. Гаворка ідзе пра сямейную тэрапію, калі прысутнічае ўжо не толькі пара, але і іх бацькі. На кансультацыях (звычайна гэта дзесяць сесій) з дапамогай псіхолага прагаворваецца, што адбываецца ўнутры сям'і, дзе і ў чым ёсць напружанне, рэчы, якія замоўчваюцца. У тым ліку прапрацоўваецца непражытая сепарацыя, пра якую гаварылася вышэй.
Псіхолаг просіць памятаць, што калі нічога з гэтага не дапамагло, то трэба прыняць, што адносіны са старэйшым пакаленнем не наладзяцца цудоўным чынам.
- Вам як пары давядзецца «выбудаваць плот» і адгарадзіць сваю прастору ад бацькоў, якія нясуць толькі разлад і таксічнасць, - кажа псіхолаг. - Але бывае, што адзін з партнёраў усё ж не гатовы пайсці на такія крайнія меры і па-ранейшаму «цягне» ў адносіны бацькоў. У гэтым выпадку варта задумацца, ці трэба заставацца трэцім лішнім у цесным тандэме «дзіця - адзін з бацькоў».
«Люстэрка» расказвае асабістыя гісторыі гісторыі параў, адносіны якіх ператварыліся ў кашмар. Мы хочам зняць табу з гэтай тэмы і дапамагчы іншым людзям па-новаму зірнуць на сваё жыццё (а калі неабходна - звярнуцца па дапамогу).
Падтрымайце рэдакцыю, каб мы працягвалі гаварыць пра важнае ❤️
Станьце патронам «Люстэрка» - журналісцкага праекта, якому вы дапамагаеце заставацца незалежным. Ахвяраваць любую суму можна хутка і бяспечна праз сэрвіс Donorbox.
Усе пра бяспеку і адказы на іншыя пытанні вы можаце даведацца па спасылцы.